Bu fotoğrafı gördüm… Dakikalarca baktım…
Bir yanda Fenerbahçe’nin “efsane başkanı” Aziz Yıldırım, yıllarca sarı-lacivert camiayı hem sahada hem de yönetim masasında zirveye taşımış bir lider… Diğer yanda hayatının en kıymetli varlığı, küçük kızı Yaz… Ve ikisinin yüzünde tarifsiz bir mutluluk, dünyadaki bütün kupalardan, şampiyonluklardan çok daha değerli bir zaferin tebessümü…
Ne kupalar, ne şampiyonluklar, ne de alkışlar… Hiçbiri bu karedeki mutluluğun yanından bile geçemez. Aziz Başkan, yıllarca milyonların sevdiği, Fenerbahçe’yi spor ve ekonomide bir dev haline getiren efsane bir lider…
Ama işte burada, gözlerinin içi gülen küçük kızı Yaz’ın yanında, çok daha büyük bir unvana sahip: “Baba.”
Aziz Yıldırım, yıllarca futbolda ve amatör branşlarda sayısız başarıya imza attı. Kulübü sadece bir spor takımı değil, bir dünya markası haline getirdi. Ancak bugün, bu fotoğrafa bakınca anlıyorsunuz ki onun en büyük kupası, en değerli başarısı “babalık”…
Yılların yorgunluğunu, mücadelelerle dolu geçen günleri, yaşadığı stresleri bir anda silip atan bir sevgi var bu karede. Yaz’ın babasına sarılışı, gözlerindeki ışık, “babam” derken dudaklarına yansıyan mutluluk…
Hiçbir şampiyonluk kupasında bulamayacağınız bir zafer bu.
İleri yaşta baba olmanın heyecanı, sevincin en saf haliyle yüzüne yansımış. Yaz’a her baktığında tüm o yılların mücadelesi, stresleri, yorgunlukları siliniyor sanki…
Onun yanında bir başkan değil, kocaman yürekli bir baba var.
Ve Yaz…
Babasına olan sevgisini öyle belli ediyor ki; gülüşü, kollarını sımsıkı sarışı, gözlerindeki bağlılık… Anlıyorsunuz ki bu sevgi, hayatın en gerçek, en kıymetli hazinesi…
Aziz Yıldırım için yıllarca kazanılmış kupalar, şampiyonluklar çok değerliydi…
Ama asıl zafer işte bu karede: Kızının yanında olabilmek, onunla gülmek, ona baba diyebilmek. Ben bu fotoğrafa bakarken bir kez daha anladım…
Hayattaki en büyük başarı, evladınızın gözlerinde gördüğünüz o sevgidir…
